Eva & Abel's trip down under (hopelijk komen ze nog boven)

Dag 7
Naar South Cape Rivulet
9,5 uur wandelen

En dan heb je van die dagen ...
Je moet er toch iets voor over hebben om zoveel natuurschoon in al zijn ongereptheid te mogen aanschouwen. Ik veronderstel dat je dat moet verdienen op dagen zoals deze.
9,5 uur wandelen, stijl stijgen en dalen, 6 uur niks dan zwarte diepe modder.

Maar met een absoluut hoogtepunt 's middags op de top van de berg. Niet het uitzicht want we blijven heel de dag onder dichte begroeiing. Maar wel CONNECTIE. Ik haal balancerend op een boomstam boven de eindeloze modder, alle mails binnen en bel ondanks het late uur in België (23:30) uur steven op. Die neemt niet op 😿💤💤
Maar ik zie een mail binnenlopen. Midden in die zwarte stinkende brei waar we niet eens kunnen zitten, lezen we vol ongeduld de mail.
Alles ok met steven en de kinderen!!!! Yes!!!😃😍👯
Eindelijk nieuws en dan doen we bijna in ons broek van 't lachen bij het lezen van de avonturen van steven bij ons thuis. Hilarisch thx steven voor het verslag! En sorry voor de soep die over datum was en geloof niet alles wat Abels zijn toiletartikelen beloven 😋
Joni en elias: hou hem in de gaten hé !!!!
We bellen met Vera en horen dat ook Maya het heel goed stelt.
Leuk om te horen dat iedereen blij en olijk is.

We zetten ons geploeter met herwonnen energie verder.
Na 5 uur wandelen zitten we ongeveer in de helft :(. Halen we dit nog vandaag? Het is een reuze inspanning voor ons al afgetrainde lichamen.
We gaan verder.

Dit is de eerste keer op deze tocht dat ik echt moedeloos en bang word. De zon schijnt volop "buiten" maar daar zien we hier niet veel van. Behalve in de aanwezigheid van slangen. Op een bepaald moment loop ik een stukje voor en sta ik recht voor een dikke zwarte slang met gele strepen. Het beest heft zijn kop op en draait zich naar mij om. Ik sta op een halve meter. Kalm blijven. Stil blijven staan. Het zweet parelt langs mijn rug naar beneden. Slik. Dit hou ik niet vol. Na een paar minuten stap ik traag Achteruit. Balancerend. Niet in een diepe poel stappen!!
En oef! Ik geraak op veilige afstand. Maar het beest wijkt niet van het pad. Abel is er nog altijd niet. Ik roep. En zou het door mijn stem komen? Geen idee. Maar de slang glijdt traagjes een holte onder een boomwortel in.
Pffffff.
Nog geen half uur later steek ik mijn stick en paar cm naast een dunner zwarter exemplaar. Dit is mijn dagje niet. Abel is er erg gerust in. Ik weet het niet. De schrik is erg reëel. De slangen ook.
Het moet wel gezegd dat het vrij uitzonderlijk is dat mensen door slangen gebeten worden. Maar alé. Ik heb er toch al 2 ontmoet. En inderdaad het is niet dodelijk naar het zou op zijn minst toch erg onpraktisch zijn op deze plek.

En dan bij de daling, na 7,5 uur wandelen zit een engel in de vorm van een Anthony-like versie van dik trom op een boomwortel langs de track. Hij brengt hoop. Vreemde gewaarWording na een paar dagen geen mensen meer te zien.

Het blijkt een engel met humor. Hij is al ettelijke Uren onderweg in de tegengestelde richting. Maar heeft nog niet veel modder gezien ????? Zou het kunnen??? Is het einde in zicht?
Met enige ongerustheid laten we hem daar achter. De volgende beschutte plek waar je kan camperen haalt hij nooit meer vandaag. Er is 1 plekje tussenin waar hij zijn tent zou kunnen zetten. Ik hoop dat hij het op een goeie manier haalt.
Het zou leuk zijn de levensverhalen van de mensen die ons kruisen te kunnen neerpennen hier. Maar het zou me te ver leiden. Deze hou ik te goed. Weer zo'n bijzondere persoon deze Anthony angel.
En erg grappig.

We lopen nog 2 uur op een zalig wisselende ondergrond. Om dan eindelijk toe te komen op het strand. We waden door de rivier naar de overkant en vinden een warme plek in de zon en proper zoet water op het strand. Ik was mezelf en mijn haar (vogelnest) en voel me herboren.
Onze laatste nacht op het strand nadat verdient een voorgerechtje met de komkommer die ik al heel deze tocht meesleur. Het smaakt zo fris.