Eva & Abel's trip down under (hopelijk komen ze nog boven)
dinsdag 13 januari 2015
Dag 8
Naar Cockle Creek
4 uur
Eva:
Zonsopgang op het strand. De laatste dag van onze grote trektocht ontwaakt. Hoe neem je afscheid van een plek als deze? Straks als we in Cocle Creek aankomen zal dit betoverende strand alweer ver achter ons liggen. Ik voel het zand, proef het water, ruik het bos, hoor de zuideroceaan tegen de rotsen beuken. Mooi witgewassen slapende bomen op een parelstrand, omgeven door bos, rivier, oceaan,rots. Weet je nog Marie France; one milion dollar view? Add this one!
Deze tocht heeft ons veranderd. Dat nemen we ook mee. Of eerder gezegd niet. Abel laat ettelijke kilootjes in de bergen achter. Hij ziet er gestroomlijnd uit. Onze gsm's gevuld met foto's. Het zal leuk zijn om te kunnen delen. En onze hoofden boordevol verhalen en ... stilte ook. Zalig en voordien ongekend voor mij.
Een verworven vorm van rust voor de rusteloze. 😊
Nu matrasjes en slaapzak oprollen, inladen, tentje opbreken, rugzak vullen...het ochtendritueel. Nog 1 keer slapen en dan een echte matras. Iets om naar uit te kijken?
Abel:
We nemen ons laatste ontbijt op het stand. In de ochtondzon. Het weer gaat omslaan vandaag. Goede timing om de track te verlaten, maar toch hadden we de regen er graag bij genomen om het avontuur te verlengen. Een heuveltje van 100m, enkele verlaten stranden, een redelijk goed onderhouden wandelpad (wat een verademing na de modderpoelen), en mooi weer. Een afscheid in schoonheid. Na twee uur wandelen botsen we op onze eerste tegenligger. Jacob is zijn naam. Later zal blijken dat ook dit een engel is. Na een leuke babbel beseffen we dat we terug in de bewoonde wereld komen. Vreemd. En dan steeds meer dagjestoeristen. En surfers...
Na 4uur stappen komen we aan de eindmeet. Uitloggen. Gedaan. Nu de bus voor morgen reserveren en ons tentje opzetten in cockle creek city. Euh... niks te city. We zijn aangekomen op het eind van een heel lange boerenweg naar een plaats aan zee. Niet de beschaafde wereld maar het eind van de wereld. Dit is dan ook e ht de meest zuidelijk gelegen plaats in Australië. En nu??? Engel jacob! Die komt doodleuk half lachend op ons toegewandeld. Hij biedt ons kersen aan en lacht hartelijk omdat we geen vervoer vinden. Geen probleem. Hij heeft een grote Nissan 4x4 die hij als rijdend huis gebruikt. Als we vooraan dicht bij elkaat zitten kan hij ons tot aan Geeveson brengen. Een echt dorp. Waaaaaaw na een uur door putten rijden komen we in dit pitoreske dorp aan. Cola light... echte koffie... een scone met marmelade...en een bus die naar Hobart rijdt. Dikke merci Jacob.
De terugkeer in de grote stad doet vreemd aan. Bruusk. Maar goed om binnen te zitten nu de regen uit de lucht valt. Ook de volgende dagen regen. We hebben dan maar besloten om ons wat luxe te gunnen. Morgen pikken we een auto op zodat we nog 4 dagen den toerist kunnen uithangen. Nu genieten van een warme douche, een echt bed en spaghetti a la Eva.
Naar Cockle Creek
4 uur
Eva:
Zonsopgang op het strand. De laatste dag van onze grote trektocht ontwaakt. Hoe neem je afscheid van een plek als deze? Straks als we in Cocle Creek aankomen zal dit betoverende strand alweer ver achter ons liggen. Ik voel het zand, proef het water, ruik het bos, hoor de zuideroceaan tegen de rotsen beuken. Mooi witgewassen slapende bomen op een parelstrand, omgeven door bos, rivier, oceaan,rots. Weet je nog Marie France; one milion dollar view? Add this one!
Deze tocht heeft ons veranderd. Dat nemen we ook mee. Of eerder gezegd niet. Abel laat ettelijke kilootjes in de bergen achter. Hij ziet er gestroomlijnd uit. Onze gsm's gevuld met foto's. Het zal leuk zijn om te kunnen delen. En onze hoofden boordevol verhalen en ... stilte ook. Zalig en voordien ongekend voor mij.
Een verworven vorm van rust voor de rusteloze. 😊
Nu matrasjes en slaapzak oprollen, inladen, tentje opbreken, rugzak vullen...het ochtendritueel. Nog 1 keer slapen en dan een echte matras. Iets om naar uit te kijken?
Abel:
We nemen ons laatste ontbijt op het stand. In de ochtondzon. Het weer gaat omslaan vandaag. Goede timing om de track te verlaten, maar toch hadden we de regen er graag bij genomen om het avontuur te verlengen. Een heuveltje van 100m, enkele verlaten stranden, een redelijk goed onderhouden wandelpad (wat een verademing na de modderpoelen), en mooi weer. Een afscheid in schoonheid. Na twee uur wandelen botsen we op onze eerste tegenligger. Jacob is zijn naam. Later zal blijken dat ook dit een engel is. Na een leuke babbel beseffen we dat we terug in de bewoonde wereld komen. Vreemd. En dan steeds meer dagjestoeristen. En surfers...
Na 4uur stappen komen we aan de eindmeet. Uitloggen. Gedaan. Nu de bus voor morgen reserveren en ons tentje opzetten in cockle creek city. Euh... niks te city. We zijn aangekomen op het eind van een heel lange boerenweg naar een plaats aan zee. Niet de beschaafde wereld maar het eind van de wereld. Dit is dan ook e ht de meest zuidelijk gelegen plaats in Australië. En nu??? Engel jacob! Die komt doodleuk half lachend op ons toegewandeld. Hij biedt ons kersen aan en lacht hartelijk omdat we geen vervoer vinden. Geen probleem. Hij heeft een grote Nissan 4x4 die hij als rijdend huis gebruikt. Als we vooraan dicht bij elkaat zitten kan hij ons tot aan Geeveson brengen. Een echt dorp. Waaaaaaw na een uur door putten rijden komen we in dit pitoreske dorp aan. Cola light... echte koffie... een scone met marmelade...en een bus die naar Hobart rijdt. Dikke merci Jacob.
De terugkeer in de grote stad doet vreemd aan. Bruusk. Maar goed om binnen te zitten nu de regen uit de lucht valt. Ook de volgende dagen regen. We hebben dan maar besloten om ons wat luxe te gunnen. Morgen pikken we een auto op zodat we nog 4 dagen den toerist kunnen uithangen. Nu genieten van een warme douche, een echt bed en spaghetti a la Eva.
© Familie de Abeltjes en een Bourgeois