Eva & Abel's trip down under (hopelijk komen ze nog boven)

Van Waterfall valley Hut naar Windermere

Redelijk vroeg vertrokken vanmorgen na een lekker ontbijt van roggebrood kaas en chocolade (voorraad van eva).

Amai, het blijkt hier echt wel koud te zijn' s morgens. Goed aangekleed met regenjas en bescherming voor de rugzak, op pad gegaan.

We zijn even van de route afgeweken om af te zakken naar een bergmeer. Na de zware klim van gisteren hebben we allebei behoefte aan een opfrisbeurt en douches of andere "wasfaciliteiten" waren er niet aan de hut.

Alhoewel wondermooi, blijkt het meer allesbehalve de idyllische verfrissing. Bevriezing lijkt me correcter. Maar de stoere Abel die de bushman in zichzelf zo stilletjesaan begint te ontdekken, laat zich door Zo'n klein detail als vriestemperaturen niet afschrikken.
In zijn adamspakje springt hij olijk (verbloeming) het loepzuivere water in. ... Een oerkreet ...😖
Gelukkig staat hij al helemaal in zijn handdoek gewikkeld terug op de oever, als daar een ietwat oudere backpacker door de struiken komt aangelopen.
"Snakebite?" Roept hij, en dan bij het zien van Abels verwonderde blik: "or a dip in the Lake?" :)

Onze eerste ontmoeting met een medereiziger op The Overland Track. We zullen deze Amerikaanse leraar en die hard bachelor & globetrotter later nog en paar keer kruisen.

Geen slangenbeet gelukkig. Maar een uurtje later wordt eva door een mini-versie geprikt. De Tasmaanse Leech of bloedzuiger is alom aanwezig in dit natte landschap. Gelukkig krijgt het beest maar een karig voorraadje bloed binnen voor het terug met beide uiteinden op de grond terecht komt.
Effi schrikken. Maar geen erg. Bloedzuigers zijn vervelend maar veroorzaken hier geen dodelijke ziektes of zo.

De dag brengt ons langs glooiende graslandschappen en wat sterk lijkt op aangelegde Engelse tuinen. Spectaculaire canions. Wij weer danig onder de indruk.

De tocht was niet erg lang vandaag, een beetje nat, maar gelukkig op tijd in de kleine hut, voor de regen als bakken uit de hemel valt.
Deze hut ligt op een kruispunt van een paar zijtracks en is veel te klein als noodzakelijk toevluchtsoord in deze barre weersomstandigheden. Maar solidariteit troef, iedereen maakt plaats. In de bush in de tent is op dit moment echt geen optie.