Eva & Abel's trip down under (hopelijk komen ze nog boven)
woensdag 24 december 2014
van windemere naar new pelion hut
Opstaan met de zon. Het buitenleven verleidt ons tot een nieuwe ritme. Om 5:20 uur kruipen we onze warme slaapzakken uit, de dauw en een oorverdovend ochtendconcert tegemoet. (Blijkbaar zingen niet alle vogels even melodisch). De wereld wordt wakker.
Net voor ons vertrek kocht ik nog een nieuwe donsslaapzak die me tot min 10 graden zou moeten warm houden. Ben heel blij dat ik dat gedaan heb. 's Morgens ligt alles vaak onder een dun laagje rijm.
Abel en zijn worstelingen met zijn slaapzak zijn werkelijk hilarisch. Het bushleven mag hem dan wel erg bevallen, maar dan wel zonder inbegrip van de slaapzak. Hij heeft twee zomerslaapzakken mee die hij aan elkaar rits zodat hij meer beenruimte heeft. Met als gevolg dat hij wakker wordt van de kou en omdat hij in zijn wapperend geheel verstrengeld raakt. Dit gaat gepaard met het nodig gevloek. In 't plat West-Vlaams.
Bij ons vroege vertrek vandaag werden we verwend door een opwarmende zon. Al snel kon ik muts en handschoenen wegstoppen.
De tocht bracht ons opnieuw langs hoge open plateaus, een stukje regenwoud, kleine meertjes en ontelbare riviertjes.
In de namiddag zijn we op zoek gegaan naar een oude hut van koperzoekers. Gevonden. Hoe die mensen hier vroeger moeten geleefd en gewerkt hebben. Ze sleurden al hun materiaal de bergen over, net als wij. Maar zonder uitgestippeld en goed onderhouden pad. En dan werkten ze in vaak barre weersomstandigheden zomer en winter door. Aan de voet van hun oude hut, loopt een riviertje waar we ons verfrist hebben (Abel weer een diepe duik) en onze vuile kleren wasten. Moet ook gebeuren hé.
Kerstavond vierden we in The new Pellion hut, die precies midden in de serengetti lag. Weer een heel nieuw landschap.
En de bomen ...
Een kerstavond cadeautje van Abel: gerookte zoute nootjes van de Carrefour :). Waw, dat heeft gesmaakt.
Onze fuel-stove bleek kapot net toen we ons kerstavond diner wilden klaarmaken (pasta kip room en spinazie). Abel probeert het onder het waakzame oog van een Walibi te herstellen. Zonder succes. Maar de kerstman brengt een oplossing. Joepie.
Met de vencimont bende in gedachten brachten we een toost uit.
Lieve kindjes, prettig kerstfeest en veel dikke knuffels. Jullie zullen net als wij waarschijnlijk veel te vertellen hebben als we terug zijn.
En in oma's taal: love you 💜💚❤️
Morgen klimmen we naar het dak van Tasmanië (hoogste berg). Hopelijk hebben we daar bereik.
Opstaan met de zon. Het buitenleven verleidt ons tot een nieuwe ritme. Om 5:20 uur kruipen we onze warme slaapzakken uit, de dauw en een oorverdovend ochtendconcert tegemoet. (Blijkbaar zingen niet alle vogels even melodisch). De wereld wordt wakker.
Net voor ons vertrek kocht ik nog een nieuwe donsslaapzak die me tot min 10 graden zou moeten warm houden. Ben heel blij dat ik dat gedaan heb. 's Morgens ligt alles vaak onder een dun laagje rijm.
Abel en zijn worstelingen met zijn slaapzak zijn werkelijk hilarisch. Het bushleven mag hem dan wel erg bevallen, maar dan wel zonder inbegrip van de slaapzak. Hij heeft twee zomerslaapzakken mee die hij aan elkaar rits zodat hij meer beenruimte heeft. Met als gevolg dat hij wakker wordt van de kou en omdat hij in zijn wapperend geheel verstrengeld raakt. Dit gaat gepaard met het nodig gevloek. In 't plat West-Vlaams.
Bij ons vroege vertrek vandaag werden we verwend door een opwarmende zon. Al snel kon ik muts en handschoenen wegstoppen.
De tocht bracht ons opnieuw langs hoge open plateaus, een stukje regenwoud, kleine meertjes en ontelbare riviertjes.
In de namiddag zijn we op zoek gegaan naar een oude hut van koperzoekers. Gevonden. Hoe die mensen hier vroeger moeten geleefd en gewerkt hebben. Ze sleurden al hun materiaal de bergen over, net als wij. Maar zonder uitgestippeld en goed onderhouden pad. En dan werkten ze in vaak barre weersomstandigheden zomer en winter door. Aan de voet van hun oude hut, loopt een riviertje waar we ons verfrist hebben (Abel weer een diepe duik) en onze vuile kleren wasten. Moet ook gebeuren hé.
Kerstavond vierden we in The new Pellion hut, die precies midden in de serengetti lag. Weer een heel nieuw landschap.
En de bomen ...
Een kerstavond cadeautje van Abel: gerookte zoute nootjes van de Carrefour :). Waw, dat heeft gesmaakt.
Onze fuel-stove bleek kapot net toen we ons kerstavond diner wilden klaarmaken (pasta kip room en spinazie). Abel probeert het onder het waakzame oog van een Walibi te herstellen. Zonder succes. Maar de kerstman brengt een oplossing. Joepie.
Met de vencimont bende in gedachten brachten we een toost uit.
Lieve kindjes, prettig kerstfeest en veel dikke knuffels. Jullie zullen net als wij waarschijnlijk veel te vertellen hebben als we terug zijn.
En in oma's taal: love you 💜💚❤️
Morgen klimmen we naar het dak van Tasmanië (hoogste berg). Hopelijk hebben we daar bereik.
© Familie de Abeltjes en een Bourgeois