Eva & Abel's trip down under (hopelijk komen ze nog boven)

Dag 3
Naar little Deadmans Bay
9 uren wandelen

OK. Om 5:15 uur opgestaan, bij zonsopgang en om 6:30 uur vertrokken. We zijn niet alleen. Dit basecamp aan de voet van de berg is de laatste plaats waar je drinkbaar water vindt tot een stuk na de top. Dus je moet de berg in 1 dag over. Er is enkel een weinig beschut klein high camp, iets na de top waar je enkel in noodgeval je tent kan neerzetten, als je echt niet meer verder zou kunnen.
Er is door het voorspelde weer (cfr de vissers van eergisteren) wel wat druk om de top zonsnel mogelijk te halen. En tot mijn eigenste grote verbazing lukt dat aardig. Het vuur zit terug in mijn benen. We hebben deze ochtend ook wat meer dan bet voorziene rantsoen gegeten.
In de verte zien we twee mensen voorlopen. Onmogelijk om in te schatten hoe hoog zij zitten en hoeveel tijd ze voor zijn. We zullen ze de rest van de dag niet meer terugzien.
Voor we de top bereiken begint het te regenen. De ironbound range (zo noemt deze berggroep, verstopt zich in de mist. Er is heel veel wind hier boven op de bergkam. We klimmen verder. Het gaat vooruit.
We bevinden ons plots in een heel nieuw magisch landschap. Alles ademt vocht en mist uit. Ik blijf in t-shirt en rok wandelen. Wat te doen? Mijn lichaam is warm door de inspanning ondanks de kou door regen en wind. Het ritme van de tred is meeslepend, vervoerend, het houdt het lichaam warm. Als in trance: stappen, stappen, stappen, en kijken, ruiken. Magisch land op de rug van de Iron Bound Range.

En eens over de kam: regenwoud men het regent steeds meer.
De afdaling wordt uiteindelijk de echte uitdaging. Stijl, glad en vol modder. Als acrobaten moeten we elke stap uitmeten, overdenken, voetje zetten, voelen, ... OK? OK! Volgende stap! Over en onder bomen klauteren, steeds weer om de modderstromen heen. Aan dit tempo?!

En toch is het genieten.
Na 9 uur stappen komen we om 15:30 toe in Little Deadmans Bay. En het blijft regenen.
Moe gewandeld leggen we ons neer in de tent tot we opgeschrikt worden door een naderende persoon die wel lijkt te huilen.
De rest van dit verhaal vat ik kort samen:
Claire (die we de eerste dag ontmoette) is haar moeder kwijtgeraakt op de track. Claire liep een 10 tal minuten voor tot ze op een bepaald moment niks meer van haar moeder hoorde en terugliep op de track. Niemand te vinden. Op de plek waar ze haar moeder het laatst hoorde ( oversteek van een riviertje) is een splitsing in de track. De foute richting eindigt snel in ondoordringbare begroeiing. Claire zoekt een uur, vindt niks en loopt 2 uur verder tot de volgende camping waar wij liggen.
Grote paniek. Je kan het je wel voorstellen. Het is ondertussen 18 uur en er rest ons niet veel daglicht meer. Claire in paniek, rilt van de kou. Er zijn ook 2 mannen ( de 2 mensen voor ons). Hier is nergens bereik mer gsm. Een beetje later komt een ouder koppel toe. Zij hebben een satelliet telefoon. We staan al een tijdje klaar om de track terug op te gaan. Maar deze ervaren en kalme bushwalkers adviseren eerst de reddingsdiensten te contacteren. (Fiona heeft zelf ook een personal location beacon bij. Bij crisis te activeren om je positie naar de hulpdiensten door te sturen). Maar de beacon blijkt nog niet geactiveerd. Na een goed uur slagen Claire en de anderen erin de coordinaten en alle gegevens door te spelen. De reddingsdiensten sturen nu nog (bij valavond)!een helikopter. Van zodra er nieuws is bellen ze. De satelliet telefoon wordt bij ons in de tent gelegd ( enige plaats met een beetje bereik). Tenten worden gereorganiseerd zodat Claire ergens kan slapen (haar moeder heeft de helft van de tent). Het is ondertussen donker, heel koud en het stopt niet met regenen.
De heli komt, vliegt een paar keer boven de baai waar we camperen en verdwijnt terug.
De telefoon gaat verschillende keren maar de connectie verbreekt steeds weer na een paar seconden. Abel kleedt zich terug helemaal aan en loopt naar de tent waar claire slaapt. Ook daar geen bereik.

Ik kan moeilijk beschrijven hoe die nacht verliep. Je weet dat iemand relatief dicht in de buurt helemaal alleen vastzit in de kou en regen, tussen alle nachtdieren. Geen idee in welke condities of toestand ze is. En je kan niks zinvol doen behalve wachten tot bet licht wordt.

S morgens vroeg is Claire vertrokken op zoek naar baar moeder, tegen het advies van de reddingsdiensten in (die zouden opnieuw een heli met een groundteam sturen). Maar Claire wou niet meer wachten. Ze was echt in paniek en dat is niet ok, rustig blijven is nu essentieel. Je kan hier zelf niet naast de track gaan zoeken, dat is levensgevaarlijk. Iemand moet haar in toom houden. Abel gaat haar achterna. Een goed half uur later landt de heli op het strand in de volgende baai.
Goed nieuws: ze hebben Fiona gevonden! (In The deepest and darkest of places) zegt het reddingsteams. Ze was off track geraakt en uren verder "gewandeld". Om 4:30 uur s nachts heeft ze de personal location beacon geactiveerd.
Ze is gezond en wel. Erg koud, gewond aan haar handen, maar verder zeer goed gezien de omstandigheden.
Wat een opluchting!!!
Een van de 2 mannen vertrekt op de track, zonder materiaal (licht en snel) om Abel en Claire te informeren. Een half uur later wordt een reddingsteamlid bij ons gedropt. Een beetje bitter zegt hij "we saved the mum, now we can start the search for the daughter".

Maar uiteindelijk is tegen de middag iedereen terug in Little Deadmans Bay. De heli vertrekt met Abels nieuwe vriend (de bushmaster), de dankbare Claire en onwaarschijnlijk, ook haar moeder in gezonde staat.

Even tijd nodig om dit te verwerken. En trots op mijn abeltje natuurlijk! "He's a good guy" 😍