Eva & Abel's trip down under (hopelijk komen ze nog boven)

Het zit erop. We zitten net neer in ons derde vliegtuig van de dag, in Abu dhabi deze keer. Het regent :). Alsof de weergoden ons vertrek willen verzachten. Zou het regenen in België?

Wat hebben we allemaal beleefd de voorbije maand? Wat hebben we geleerd? Is er iets fundamenteel veranderd? Zien alle kleuren er nog hetzelfde uit?

Ten eerste: We hebben het nu zelf vastgesteld: er is een plek op aarde waar het gras groener is dan thuis.
Ten tweede: na elke berg, ongeacht de schoonheid of hoogte, los van het plezier van de beklimming of de intensiteit van de overwinning, na elke berg wacht de volgende.
Ten derde: er bestaat echt een vorm van rust en stilte die ook in mijn hoofd binnenkan. Alleen zijn in de wilde natuur en die in stilte en vaak bewegend voelen en ruiken.
Ten vierde: En al die schoonheid samen met Abel aanschouwen heeft een nieuw soort band gesmeed. Geen gietijzeren Van Diemen's land Convict band. Maar van het verderlichte soort dat je net een beetje optilt zodat je af en toe eventjes de grond niet meer voelt.

Ik stop met tellen.
Voor onze lieve kindjes willen we graag zin meebrengen voor ontdekking en nieuwsgierigheid naar onbetreden paden. We willen graag tonen dat er héééél vééééél kan. We kunnen zelf zoveel kiezen. We zijn super verwend 😊😊😊

Het was een les in bescheidenheid (nietige wezens in die robuuste natuurkracht).
Het was ook een les in geschiedenis (niet de mooiste): de ondergang van een oeroud volk, de creatie van een wrede strafkolonie en uiteindelijk een groot land met weinig inwoners en een melting pot van culturen en fysionomieen. (Veel gelezen over de geschiedenis van Tasmanië en heeft toch wel wat losgeweekt. Stof tot discussie nMarie France here i come 😉)

Ik heb niet, zoals Abel het stelde, mijn wereldreis van meer dan 20 jaar geleden afgerond. Er is een nieuwe gestart.

Nog iemand goesting?