Maya's verhaal

Vandaag een laatste berichtje. We vullen de blog dan niet meer verder aan.

Alles krijgt terug een beetje een vast ritme. Joni trekt elke ochtend naar Gent met een hoofd vol wiskundige formules, Elias wint elke woensdag goud op één of andere cross, Abel draait op de filmfestivals prachtige films (Filmfest Gent opende met een absolute aanrader: GIRL. Daar gezien hoe eerlijkheid en respect in een kwetsbaar filmverhaal, aanstekelijk kan werken. Dat bewees de staande ovatie.)

En ik ga elke dinsdag en vrijdag naar Pulderbos. Abel gaat tussendoor als het kan nog een keertje.

Een bezoek duur hooguit drie kwartier. Maya eten geven, vuile kleertjes voor propere inwisselen en een wandelingetje maken. Maar het rijden naar Pulderbos en de rit terug, doen me ook deugd. Tijd om wat na te denken ...

We hebben in Pulderbos ons eigen bankje gevonden, aan de rand van het bos. Daar wandelen Maya en ik bij elk bezoek heen. Vaak kan ik haar bekoren met broebelzoentjes, handjesklappen en kietelsessies.
Ze kan zo uitbundig vrolijk zijn.

Maar de laatste twee bezoekjes verliepen wat minder enthusiast. Ze wil niet spelen, steekt zich weg.
Maya heeft een “terugval”. Zo benoemt de dokter het. Na de wonderbaarlijk goeie dagen na de operatie, begint de ingreep toch zijn tol te eisen. Maya heeft geen erge pijnen. Ze voelt zich eerder ongemakkelijk, denk ik. Ze kan niet erg lang in dezelfde positie blijven zitten of liggen. Zehad een paar dagen geleden ook een epileptische aanval. Het wordt nu een beetje zoeken naar wat haar het rustigst en meest comfortabel maakt.
Ik denk dat haar dagschema wat te zwaar is (wassen, eten, kine, een uurtje school, ...). Maar samen met de dokter hn het team vinden we wel oplossingen. Er zijn goeie en minder goeie dagen.
Een beetje dom misschien, maar ik begon echt te geloven dat er geen mindere dagen meer zouden komen. Enfin, ze gaat stapje per stapje richting haar volledig herstel. Als ze zover is, gaan we toch nog eens een feestje geven hé :)