Maya's verhaal

De rust heeft niet lang geduurd. De wilde nacht en de actieve dag eisten hun tol.

Maya was de hele avond onrustig en tegen middernacht echt oncomfortabel.
Het was een erg lastige nacht voor haar. ze vindt geen leuke houding om in te slapen, elke poging om die toch te vinden, doet pijn.

We kunnen niet zoveel doen. Maya moet gewoon worden aan niewe houdingen. Helemaal in een bolletje draaien, kan niet meer.

De mama crasht een beetje. Ik word heel emotioneel. De machteloosheid is ... ik vind het juiste woord niet ...
Het gevoel van machteloosheid zuigt alle zuurstof uit de lucht. Zo voelt het.

Ik probeer mijn gedachten te verzetten en doe een poging om naar naar een serie'tjete kijken (thx steven voor de gegarandeerde aanlevering van soelaas).
Maar dat lukt niet zolang Maya niet comfortabel is.
Ik heb al vaak moeten leren loslaten. Ik ben in mijn eigen ogen als het ware een goeie "loslater" geworden.
Maar hiervoor is geen grond te vinden. Dit is gewoon erg moeilijk.

Om 02:30 uur stoppen de kreuntjes, het armengezwaai en de grimassen.
Maya slaapt.
Mama niet veel later ook. Comateus. tot 07:30 uur deze morgen.

Maya voelt zich terug stukken beter. Er kan zelfs een lachje vanaf vanmorgen.

Een beetje later zit ze rechtop op de rand van het bed. De revalidatie kan naar de volgende fase. Het dipje is voorbij.

Ik belde vanmorgen even naar Pulderbos om hen te laten weten hoe het loopt. Als Maya naar daar verhuist deze week, zal het donderdag moeten zijn. Vrijdag is te kort bij het weekend (weekendbezetting). Anders wordt het wellicht maandag.

Dat is wel een groot verschil. Ik hoop op donderdag. Ben het uitzicht hier ondertussen wel een beetje beu. Erg oppeppend is het ook niet, die oude ziekenhuisblokken.
De kinderafdeling verhuist binnen 10 dagen naar het nieuwe gebouw; Daar zal het een stuk mooier, ruimer zijn. Maar hopelijk hoeven we dat niet meer mee te maken.