Maya's verhaal

Wat een nacht. En wat een dag tot nu toe!

De morfinepomp werd afgekoppeld gisteravond. Om dit voor te bereiden had ze al een morfineplakker en een baxter met pijnstillers. Om de overgang vlot te laten lopen. Heel veel medicatie dus.

“Je gaat een rustige nacht tegemoet” zei de verpleegster nog. Maar dat was buiten onze Maya gerekend. De Madam van de extremen.

Ons eerst bezorgd maken door dagenlang geen oog open te doen ...
Maya is back! With a Vengeance.

Afkicken van die morfine is een energiek proces bij Maya. Heel de nacht is ze klaarwakker.
Ze vind haar nieuwe lijfje fascinerend. Maar ze heeft iets niet goed begrepen. Ze denkt dat ze kan lopen nu. Ze sprint alsof haar leven ervanaf hangt. En die beentjes trappelen met een snelheid ... de lakens schuiven alle richtingen uit.
Om haar aandacht wat af te leiden geef ik haar belletjes. Niet mijn beste idee tot nu toe.
Ze begint hevig “muziek” te maken. De belletjes klinken luid door de donkere gang van de kinderafdeling. Steeds luider en sneller. Tot al haar monitors in alarm gaan. Hartslag skyhigh!
Dan is dat sprinten misschien een beter idee. De nacht wordt een worsteling met een over-energieke Maya.

Tegen de ochtend wordt het ontbijt gebracht.
Het protocol zegt dat we bij elke maaltijd moeten proberen wat vaste voeding te geven aan Maya. Pro forma wordt een boterhammetje met confituur gemixt. Verstomd kijken we toe hoe ze dat alles met smaak naar binnen werkt. Met een sonde in haar mond die tot haar maag loopt, is dat niet evident. Het wordt een smodderboeltje. Maar wat een overwinning Maya!

Een beetje later stappen de kine en ergotherapeut binnen. Ze komen wat uitleg geven over wat haar de komende dagen zoal te wachten staat. Ze zal beetje bij beetje moeten leren/ trainen om terug rechtop te zitten. In het bed, op de rand van het bed, in haar stoel eventjes, tot ze terug langere periodes kan rechtopzitten.

Ondertussen lijkt Maya wel te roepen “waaromn niet nu proberen”. Zeer besluitvaardig probeert ze zichzelf het bed uit te heffen. Best grappig haar energieke enthousiasme.

Na wat gedebateer wordt beslist het te proberen. 4 therapeuten en een lift moeten haar veilig in haar zitschaal brengen.
Niet de verwachte kreuntjes, geen geween of kwaad roepen. Maya ondergaat het met een wat bange maar vooral geconcentreerde blik.
Weer wat verstomming bij iedereen als ze niet aangeeft terug in bed te willen. Maya blijft een kwartier hard nadenkend zitten. Haar lichaam is langer. De hoofdsteun rust tegen haar schouders en moet versteld worden.

Ons kwetsbare meisje zit daar kaarsrecht als een koningin op haar troon. Hoedje af voor jou, engeltje vol onverwachte krachten.

11:50 uur Maya slaapt. Ik ga wat ontbijten. Mijn slaapzetelbedje lonkt. Maar ik heb zo’n voorgevoel dat de rust van korte duur zal zijn op deze dag der wonderen.