Maya's verhaal

Een zalige nacht. Maya heeft bijna heel de nacht geslapen. Zonder pijnstillers!

En ik ook. Voel me stuken beter. En hopelijk zie ik er ook wat frisser uit. Moet erg geweest zijn gisteren aangezien de verpleegster voorstelde Maya wat meer pijnmedicatie te geven 's nachts zodat ik eens zou kunnen doorslapen :(

Plots staat er een karretje voor de deur. Slecht nieuws is dat meestal. En inderdaad, voor ze Maya naar Pulderbos laten vertrekken, moeten haar bloedwaarden goed zijn. Gezien ze geen infuus of katheder meer heeft, betekent dat dus bloed prkken.
Ik ga al op de toppen van mijn tenen staan. Nee, geen dokter in de buurt. Jammer.

Ze zoeken op handen, armen, voetjes naar een zichtbaar adertje. Maya protesteert. Ze proberen twee keer. Een beetje later probeert een andere verpleegster nog eens. Tevergeefs.

Ik wil absoluut van de dokter horen of dit echt nodig is, of het niet kan uitgesteld worden. In pulderbos zal er zeker ook nog een bloedname moeten gebeuren. Steeds onderhandelen is het, om haar zoveel mogelijk geprik en beschadigde adertjes te besparen. Maya ons speldenkussentje. Geen idee hoeveel ze al geprikt is en de gemiddelde nodige pogingen?

De dokter is deze keer onverwurmbaar. Deze namiddag terug proberen.

Maya en ik besluiten een grote wandeling te doen. Vele liften en ziekenhuisgangen door. Een voorbereiding op morgen. Als Maya lang genoeg kan zitten, kan ze met ziekenvervoer (in haar rolstoel) naar Pulderbos en moet ze niet al liggend in de ambulance.
Fotosessie in de lift :)

Het wandelen valt mee, mag nog langer duren van Maya.
Ze eet ook heel veel vanmiddag.

En dan terug tijd om te prikken. Met 2 deze keer; Eerst wat warmtepads op handen en voeten en dan ... toch gelukt!

Ik denk dat we mogen beginnen pakken. Als het bloed OK is, kunnen we hier morgen weg.

Een angst overvalt me. Dat is niet nieuw. Dit heb ik eerder ook al gevoeld wanneer ik dagenlang met Maya in het ziekenhuis was. Je komt dit kleine kamertje haast niet uit; Je wereldje wordt zo beperkt. Net alsof ik de grote echte wereld niet meer aankan. Hier ben ik niet zo slecht in, ziekenhuismama zijn. Kan ik de rest nog? Stom hé. Na een goeie week tijd al zo vervreemden. En zoveel schrik gehad. Ik zou blij moeten zijn. EN ik ben ook blij. Maar kan dat allemaal precies niet zo makkelijk van me af schudden.