Joni's & Eva's fietstripje naar Rome

Het is dinsdag, iets na 6 's morgens. Onze tent staat op een camping aan Lago di Vico bij Ronciglione. In principe nog 1 dag rijden voor we in Rome zijn. Maar na de avonturen van de voorbije 2 dagen, gaan we dit met een tussenstop doen.

Op donderdag zouden we op het Sint Pietersplein moeten aankomen!!

Ik kan het haast niet geloven. Het is een hele trip geweest, fysiek in ieder geval een stuk zwaarder dan ik had ingeschat.
De laatste dagen zitten we echt in de bergen, rotsformaties met kliffen en dorpen die meestal boven op de pieken van de rotsen balanceren. Heel mooi allemaal. Maar het zijn geen heuveltjes meer. En voor het eerst zijn we ook door een klein bos gereden dat heel eventjes zeer welkome koelte bracht.

We rijden eigenlijk altijd onder de vlakke zon. Als we willen stoppen om wat te drinken om terug wat vocht in ons lijf te krijgen, zoeken we steevast de schaduw van een boompje langs de weg op. Vanaf 10 uur moet dat toch om het half uur, zeker als we aan het klimmen zijn. We hebben nog nooit zoveel gezweet, een sauna is er niks tegen.

De laatste 2 dagen zijn niet echt gelopen zoals gepland.

Maandag zijn we over de middag wat te lang in Orvieto blijven hangen. De stad hangt ook boven op een hoge rots. Maar deze keer was er een kabelbaan om naar boven te gaan, en de fietsen mochten mee!

Aangezien we de stad aan de andere kant moesten verlaten, dachten we de uitgestippelde route te slim af te zijn, en alle voordeel uit ons ritje met de kabelbaan te halen. Waarom terug naar beneden gaan om dan met de fiets rond de stad te klimmen? Op de kaart was duidelijk te zien dat er vanuit de stad ook baantjes naar beneden liepen naar de andere kant.

Samengevat: we hebben ons dit beklaagd! Maar we hebben wel een uitzonderlijk mooi uitzicht op de stad mogen aanschouwen. Wat een perspectief.

Beneden aangekomen bleken we dus helemaal niet op de route te zitten. Heel dichtbij weliswaar, maar met een enorme ravijn ertussen.
Shortcut gevonden, klein baantje, de Via communale, voor een deel onverhard.
Onderaan het duidelijk erg steile baantje, was een bar. Daar toch nog even nagevraagd. En de mensen aldaar hevig met elkaar discussiërend, de ene kwaad de andere lachend, concludeerden uiteindelijk dat dit een goeie oplossing was voor ons. Maar wel "dura, dura, dura"
2 kilometer HEEL erg steil omhoog.
Bij het laatste huis, voor we de broese ingingen, stond een oudere Italiaan bedenkelijk te kijken. Toch nog eens gevraagd of dit padje wel ergens toe leidde. Si,Si! Dura, dura!
We hebben onze weg vervolgd. En om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk heeft dat oudere mannetje joni heel de rest van de weg naar boven geduwd. Ze zijn super die Italianen.

Na uitgebreide bedankingen en afscheid van het ondertussen compleet buiten adem zijnde oude mannetje, zijn we met een hoop instructies de grotere baan opgereden. Het was toen al vrij laat. Nog een half uur voor zonsondergang. Dus snel een slaapplaats zoeken. De eerste afslag waar "agriturismo" stond aangeduid, genomen, ondanks het feit dat dit niet echt in de juiste richting lag.

Na een paar kilometer aanbeland bij mensen die hun agriturismo hadden opgedoekt. Maar de Italianen zijn behulpzaam. Ze zijn direct beginnen rondbellen. En uiteindelijk een kamer gevonden kilometers verder bergop voor 100 euro. Te hoog en te duur.
Verder gereden, na verloop van tijd bij volle maan.. Prachtig, op de kam van de berg. Maar ondertussen wel erg moe.

Op een bepaald moment, pijl naar links, steil naar beneden, agriturismo.
Wij die dus ingeslagen, onder de bomen pikdonker. Op het einde van een lange oprit een prachtige hoeve, volledig verlaten, of nee, toch 1 lichtje dat Brande.
Op het raam geklopt. 2 jonge meisjes. " we alone, he outside"
Ik had daar onze tent willen neerzetten, maar joni'tje zag dat niet zitten, wild en zonder toestemming camperen.
Maar het alternatief!

Veel aan de bomma gedacht. Dit oversteeg zonder twijfel haar ergste dromen :).
In het pikdonker terug naar de baan gereden.
Nog ettelijke kilometers.
Tot we in een dorpje terechtkwamen waar ja waarlijk een auto passeerde.
Heb die tegengehouden. Bleek een jonge man te zijn. Super vriendelijk. Die heeft ons na een paar telefoontjes en veel over en weer gepraat, begeleid naar het parkje van het dorp. Daar onze tent opgezet. Compleet uitgeput, zalig geslapen na een paar boterhammen met choco in de tent.
Geen idee van waar we waren.